عملگرایی یا گوشه‌نشینی؟!

مسأله این است که با توجه به شرایط داخلی و خارجی حال حاضر، حجم مشکلات در کشور خیلی زیاد است. تا حدی که در وهله‌ی اول، انسان دچار حیرانی و حتی ناامیدی می‌شود.
حتماً دیده‌اید و شنیده‌اید چهره‌هایی با پوزخندهای از سر بی‌تفاوتی و نقدهای پرطمطراق صدمن یک غاز را.

نقد و سخن لازم است؛ اما اگر مثلاً در همین سیل اخیر، مردم صرفاً به نقدِ مدیریت و مشکلات بسنده می‌کردند، آب از آب تکان نمی‌خورد.

ما در کنار خودمان، زنان و کودکان و مردانی داریم که در مشکلات ریز و درشت بسیاری غوطه می‌خورند و ما حداقل می‌توانیم در این روزهای سخت، به جای بسنده کردن به نقد و حرف، مشکلی از دوش یکی‌شان هم که شده، بر داریم.
با مشارکت و کمک هم…
مطمئن باشیم که هیچ کمکی کم نیست…